Alles kan zelf gemaakt worden
Je leest het goed. Nog anderhalve maand telt dit jaar, en toch heb ik er een goed voornemen voor.
Ik wil alles waar ik aan werk af hebben vóór de champagne plopt om twaalf uur ‘s nachts op 31 december.
Een kleine inventarisatie.
Zou het lukken? Dit hele lijstje, behalve het geborduurde Escher schilderij. Ik wil het allemaal graag uit de weg hebben om mijn tijd weer aan nieuwe dingen te wijden. Ik hou jullie op de hoogte.
In April 2012 bewandelde ik een zijpaadje: Ik haakte een kralenkoord. In de maanden erna bleek ik het zijpaadje toch regelmatig op te zoeken, er kwamen langzaam maar zeker kettingen bij.
Ik werd er steeds sneller in en het resultaat werd ook mooier. Het is op de foto niet te zien, maar nummer drie bijvoorbeeld is zo strak en stijf gehaakt dat hij nauwelijks te buigen is. Die maak ik nog wel een keer over denk ik. Tussendoor is ook aardig wat gerecycled. Vooral de blauw-zwart-zilveren was een werk van lange adem. De kraaltjes moeten namelijk van tevoren op de draad worden geregen en in dit geval natuurlijk in de juiste volgorde. Eén kraaltje fout betekent helemaal opnieuw beginnen…. Ik zal niet vertellen hoe vaak ik die heb uitgehaald! (en wat ik daarbij zei)
Een paar ervan draag ik zelf graag, maar ik heb er inmiddels tien. Zou ik er een winkeltje in beginnen? Het vaststellen van een geschikte prijs is lastig, er zit gemiddeld voor zo’n 15 euro materiaal in. En héél wat tijd (zie boven)
Wat vindt u, lezer? Wilt u misschien een handgemaakte, handgehaakte exclusieve ketting kopen? Voor hoeveel?
Hoewel ik erg veel van breien houd (ik leerde breien vóór ik leerde lezen) heb ik er soms een tijdje niet zo’n zin in. Allerlei ander leuks dringt zich dan in beeld.
Ik gaf dochter Emmy een kralenworkshop kado, daarna deed ze hetzelfde bij mij. Tja, dan ben ik weerloos, in zo’n leuke winkel met een regenboog aan glimmende kleurtjes langs de muren, en alle ringetjes, tangetjes, draadjes en dopjes en dingetjes die je maar kan bedenken…
Voor je het weet neem je jezelf in de maling dat je al die spullen koopt omdat je “alleen maar een paar stitchmarkers” gaat maken. En als ik dan op een weekeindtripje in Londen een kralenwinkel zie, tja… dan staat echtgenoot Yep geduldig te wachten tot ik glunderend met een zakje vol glimmende schatten naar buiten stuiter, dingen als “leuk souvenir toch?” roepend.
Maargoed. Ik trof op Youtube een tutorial om een “beaded crochet spiral” te maken. Terwijl ze (linkshandig) voordoet hoe je zo’n wonder bewerkstelligt vermoordt deze Italiaanse dame buitengewoon charmant de Engelse taal. Erg leuk! En effectief: ik woon nog geen vijf jaar in Goes, maar een allesoverheersende Oud-Zeeuwse emotie: mokokè* sloeg toe.
Twee proefjes gemaakt,
Nog wat materiaal erbij gehaald,
En zie daar. Een kralenkoord. Ik vind hem zelf zo prachtig dat ‘t bijna onbehoorlijk is, ik zou ‘t liefste even bij alle buren aanbellen om het te laten zien. Dat durf ik dan weer net niet, dus laat ik het maar aan jullie zien. (Als er nog lezers van dit blogje zijn… ‘t was zo lang stil hier) 
Ik heb inmiddels chartreusekleurige kraaltjes besteld voor een volgend koord.
Maar ondertussen kreeg ik van Wendy uit Engeland als kadootje een kit, met de materialen en patroon om een tasje te maken. Ik volgde de instructies en maakte dit:
De art deco rozen zijn geïnspireerd op het werk van de Schotse architect Charles Rennie Mackintosh, en (misschien niet geheel toevallig) de stof voor de voering past er perfect bij.
Het tasje zelf, dat is gebreid. En daarna iets te heet gewassen, zodat het niet meer als breiwerk herkenbaar is, maar een dik, stevig wolvilt vormt.
Leuk, en zo veelzijdig, dat breien!
*Mokokè: Dat moet ik ook hebben.