huishouden

Broodzakken.

In the Cabin in Schotland lag het zero waste home boek. Bea Johnson beschrijft daarin hoe zij en haar gezin erin slagen geen huishoudelijk afval te produceren. Ik had niet genoeg tijd om het helemaal te lezen. Daarbij, veel van haar adviezen zijn voor ons niet nieuw. Ze richt zich vooral op Amerikaanse consumenten, het is in Nederland al niet gewoon om in elk drankje een rietje te doen bijvoorbeeld. Maar het is goed om erover na te denken. Wij zelf proberen de hoeveelheid afval die we produceren zoveel mogelijk te beperken, dat lukt aardig… met uitzondering van plastic. Wekelijks breng ik een hoeveelheid plastic naar het inzamelpunt. Nu kun je natuurlijk zeggen: Het wordt gerecycled, dus is het goed, maar dat is het natuurlijk niet. Je kunt beter helemaal geen plastic hoeven recyclen, en beginnen met minder van het spul in huis te halen.

K:-)dootje maakte bijenwasdoekjes om plasticfolie te vervangen*, en ze maakte ook broodzakken om bij de bakker je verse halfje bruin in te doen. Goed plan! Ik volg haar voorbeeld.

Ik had een restantje Vlisco katoen dat precies groot genoeg was voor twee broodzakken. Vlisco is een dicht weefsel, ik neem aan dat dat voor brood wel prettig is. Ik koop vaak ambachtelijk brood waar nog meel aan de buitenkant zit, dat meel -of maanzaad, of sesam- moet natuurlijk niet los in de boodschappentas terecht komen. Ik zette er een elastiekje op als sluiting en een knoop ter decoratie. Dat was leuk om te maken, en ik denk ook wel praktisch. En, maximale voldoening, de blauwe Vlisco (gekocht in 2014) is nu precies, helemaal op. Geen snippertje afval. Morgen ga ik een volkorenbol kopen**. 

*waarover later meer

** Dat lukte prima. Mariekevandebakker zei dat er minstens tien regelmatige klanten hun eigen verpakking meenemen naar de winkel. 

Oktober alweer?

Wat gaat het hard. Sinds mijn laatste blogpost

Werd Echtgenoot Yep 50 jaar met passend feestgedruis. En een mooi cadeau. Dat cadeau, een schilderijtje van Ditty Ketting zocht ik al eerder uit. Met de galeriehouder sprak ik af dat ik het enkele dagen vóór de grote dag zou afhalen. Zo gezegd zo gedaan, in de lunchpauze fietste ik snelsnel naar Galerie van den Berge en daarna met mijn schat in bubbeltjesplastic in de fietstas weer naar mijn werk. ‘s Avonds bij het eten zei Echtgenoot Yep: “Weet je wat ik vanmiddag weer eens gedaan heb? Ik ben bij Galerie van den Berge gaan kijken. Wat een mooie schilderijen, die van Ditty Ketting! Daar kunnen we er misschien wel eentje van aanschaffen.” Ik presteerde het met uiterste inspanning om niets te laten merken, mompelde iets ongezelligs (dat we eerst maar eens moesten zien wat het verjaardagsfeest zou kosten) en gooide vervolgens mijn bord spaghetti om, zodat het onderwerp drastisch veranderde. We waren elkaar bijna tegengekomen bij de Galerie! En hulde voor de galeriehouder, die vast hogelijk verbaasd was Yep te zien binnenstappen.

 

Kwam er een eind aan het ouderschapsverlof van Donkeroogje, ze legt weer eieren en kloekt niet meer. De kuikens hebben ook niet echt moederlijke zorg meer nodig. Hoewel ze nog niet kunnen kakelen of kraaien, en nog stééds allemaal best kip maar ook best haan zouden kunnen zijn. We wachten af…

Voeren we een stukje mee op het schip van K:)dootje en haar meneer.

Haalden we 45 kilo aardappels uit de tuin

En lieten de wespen nog 18 kilo appels voor ons over

Die ik op allerlei manieren verwerkte.

Ik maakte nog wel een paar dingen. Maar die verdienen hun eigen blogpostje.

Wat ik vandaag maakte: Mij kwaad

30 december 2016

ik ben geen wintertype

Het kan natuurlijk altijd erger.

Elke dag heb ik in totaal 8 minuten nodig voor mijn woon-werkverkeer. Heen én terug, op de fiets. Best makkelijk. Maar van de week moest ik voor mijn werk naar Oostburg en dat is andere koek… dat fiets ik niet eventjes. Daarom had ik een autootje in gebruik gekregen van mijn werkgever. Vandaag moest dat autootje bij mijn werkadres voor de deur staan waar het weer opgehaald zou worden, dus ging ik voor de gelegenheid met de auto naar mijn werk. Afgelopen nacht was het erg mistig en het vroor een graad of zes… dus vanmorgen zat er een laag ijs op de ramen van het autootje. Ruiten krabben is het stomste werk dat ik kan bedenken. Met een lamme arm en koude vingers en steeds kwaaier een half uur ruitenkrabben om vijf minuten te kunnen rijden, wat een narigheid.

Wat Echtgenoot Yep maakt: het warm

21 november 2016:

een vuurtje in de kachel

161121brandstapeltje

Een van de dingen waar we bij de verbouwing van dit huis geen enkele discussie over hadden was de aanschaf van een houtkachel. Die moest er komen, en die kwam er dus. Het stoken van onze houtkachel was best een bezigheid. We maakten we een heel klein vuurtje van houtjes en propjes, als dat dan eenmaal brandde gingen er iets grotere houtjes op, en weer iets grotere, pas als het echt goed heet was kwamen de echte blokken. Elke keer moest de deur van de kachel open en soms stond de kamer vol rook… als je niet elke tien minuten iets aan de kachel deed ging hij uit. Naar aanleiding van het boek “de man en het hout” dat Echtgenoot Yep in de vakantie las start hij een vuurtje nu andersom. Hij legt grote blokken onderop, daarop iets kleinere, dan nog wat kleinere en zo voort tot de aanmaakhoutjes en een paar kartonnetjes bovenop. Het hout dat onder het beginnende vuurtje ligt wordt voorverwarmd en gaat uiteindelijk branden en zo zakt het vuur langzaam maar zeker tot de grote blokken aan de beurt zijn. De deur hoeft het eerste uur niet open, en als hij eenmaal wél open moet is de kachel al zo heet dat er geen rook in de kamer komt. Sommige handigheidjes maken het leven écht een stuk prettiger!

161121vuurtje

Wat Echtgenoot Yep maakte: De keuken wit

24 april 2016:

De plafonds en muren van keuken en bijkeuken geverfd.

20160425_151842

Het verven zelf is meestal het probleem niet. Maar de hele keuken leegruimen,* plekjes en gaatjes repareren, alles schoonmaken, afplakken waar géén verf op moet… dat is een hele klus. Echtgenoot Yep heeft dat allemaal gedaan. De keuken is meteen een stuk lichter.

*Een verbazingwekkende hoeveelheid blikjes, potjes en andersoortige rommeltjes kwam tevoorschijn, die níet in kastjes stonden maar er boven op.

Wat ik vandaag maakte: kussenovertrekken

8 april 2016

Kussens voor op de bank

20160408_161621

Het is erg jammer dat V&D sluiten moest. Zo lang als ik me kan herinneren kwam ik er regelmatig. Het laatste dat ik er aanschafte waren “blote” kussens gevuld met echte veren, voor op onze bank. Die moesten natuurlijk worden aangekleed… In de kast had ik zes meter katoen van Vlisco liggen, ontwerp van Ozwald Boateng, waarvan ik overtrekken voor de kussens naaide. Ik vind de Vlisco prints prachtig, maar in het algemeen wel druk en met wat te grote motieven voor kleding. (Misschien moet ik me eens uit die comfortzone wagen…) De Boateng-blauwen passen prachtig bij mijn bank, ik heb zomerse zwembad-associaties bij dit motief. Hoewel ik een béétje twijfel, is een katoenen kussen-overtrek niet iets te beddengoed-achtig voor op de bank? Nu ja, ik laat ze er eens een tijdje liggen. En ik heb nog vier en een halve meter Boateng-blauw over, voor die uit-de-comfortzone-jurk.

Wat ik vandaag maakte: Linzensalade

30 maart 2016

Linzensalade

Linzen, dressing van citroensap, beetje olie, knoflook en een theelepel shoarmakruiden. Gehakte peterselie, geschaafde ui, feta en geroosterde tomaatjes.
Linzen, dressing van citroensap, olijfolie, knoflook en een theelepel shoarmakruiden. Gehakte peterselie, geschaafde ui, feta en geroosterde tomaatjes.

Al sinds 2003 bezit ik een pressure cooker, in goed nederlands een snelkookpan. Vorig jaar kwam ik hem tegen bij een opruim-sessie, probeerde hem weg te geven maar na enig omzwerven kwam hij toch weer bij mij terecht. Toen ik op Internet las dat hij erg geschikt is voor het koken van bijvoorbeeld bonen besloot ik het toch eens te proberen. Ik heb slechte ervaringen met het koken van bonen. Ik begon met kikkererwten die ik, zoals het hoort, een nachtje te weken had gezet. Twintig minuten deed de pan er over en toen waren ze helemaal gaar. Tjonge! Ik begreep ineens waar dat SNEL in de naam van deze pan vandaan kwam. Daarna deed ik er linzen in voor een maaltijdsalade. Keurig volgens recept: linzen en water in een verhouding van 1:3 en wat olie erbij, en 8 minuten koken. Toen ik de pan daarna open deed waren mijn linzen verpulverd. Linzenpuree, tot een massieve koek gekookt. Zelfs niet meer geschikt voor soep. Gelukkig is het geen duur ingrediënt… ik pakte een gewone pan en begon opnieuw. Toch ga ik de snelkookpan vaker gebruiken. Als je het goed doet kan dat best een hoop tijd en gas schelen.

Wat ik schiep: orde

20 maart 2016

Alle naaimachinespulletjes opgeruimd

160319letterbak

In het opbergvakje van mijn Bernina was het altijd een rommeltje. Spoeltjes, voetjes, reservenaalden… Voor mijn verjaardag kreeg ik van achternicht2 Jet een echte oude letterbak, Echtgenoot Yep monteerde die aan de muur en nu heb ik ruimte voor nog véél meer toebehoren. Ik wil nog graag een walking foot (hoe zou dat in het Nederlands heten?… oh een boventransportvoet. Lang zo spannend niet!) en een plattenaadvoet voor 4 mm. Maar vooral is het erg lekker om het opgeruimd en overzichtelijk te hebben.

Wat ik vandaag deed: Me een beetje schamen

16 januari 2016:

Ik ben meer van de wegwerpmaatschappij dan ik wil toegeven.

160116IFU

Vorige week stopte ons elektrieke frituurpannetje ermee. Een paar dagen later moest Echtgenoot Yep naar Rotterdam om zijn nieuwe bril te halen, dus reed hij meteen even langs het paradijs Het Kookpunt om een nieuwe te kopen. Zo duur was hij tenslotte niet geweest en met al die frieten in de vriezer wilden we ook niet zonder. Bij Het Kookpunt werken alleen maar aardige, behulpzame en deskundige mensen, die Echtgenoot Yep geen nieuwe friteuse wilden verkopen… hij moest de kapotte ter reparatie brengen, daar bleek 10 (!!) jaar garantie op. Het is erg, we hebben allebei helemaal niet aan repareren gedacht. Vandaag stond er wéér een ritje Rotterdam op de agenda, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om de kapotte frietpan in te gaan leveren. Daarvoor moest natuurlijk de aankoopbon ook boven water komen. Al zoekende in de doos met gebruiksaanwijzingen en dergelijke troffen we de papieren van nog vijf (!!!) huishoudelijke apparaten die sinds 2007 in onbruik waren geraakt, of stuk en zonder al te veel nadenken naar de stort gebracht. Okee, de strijkbout was niet meer te redden, de Miele koelkast ook niet. Maar toch.

Wat ik vandaag maakte: de kast weer vol

18 november 2015:

Strijken.

151118strijk

Ik vind het dodelijk saai. Maar wel iets dat moet gebeuren. Meestal kan ik het precies in de tijd die deze podcast duurt. Dan heeft het wat gezelligs, overhemden strijken terwijl twee heren de nieuwste films van deze week bespreken, hoewel dat ook niet al te serieus is… vaak sta ik hardop te lachen. Vooral als de Illustere Filmcriticus zich kwaad maakt krijg je memorabele radio.

And hallo to Jason Isaacs