Alles kan zelf gemaakt worden
13 juni 2015:
Kreeft gegeten.
We aten kreeft, dat was voor mij voor het eerst in mijn leven. Als import-zeeuw toch wel een essentieel onderdeel van de inburgering, Oosterscheldekreeft is namelijk een bron van grote regionale trots. En terecht.
12 juni 2015:
mango-yoghurt smoothie
Ik had een mango, ik had yoghurt, dat vroeg om mango-lassi. Na het bekijken van een hele rij recepten op Internet besloot ik er maar gewoon mijn eigen draai aan te geven. Ik deed het vruchtvlees van een grote mango in een hoge beker, goot er een kwart liter yoghurt bij en een kwart liter halfvolle melk, en een kwart liter water. Een kneep citroensap, een eetlepel honing en alles met de staafmixer pureren tot het glad en dik vloeibaar was. Heerlijk fris als toetje voor zo’n warme avond als vanavond.
11 juni 2015:
Een tripje, maar te laat.
Na het eten stelde Echtgenoot Yep voor om even in de auto te stappen. In de buurt wist hij een veld vol vlas, in bloei. Vlas is een mooi gewas op zich, al die rechte stengeltjes… en na het maaien ligt het zo mooi op stroken te drogen en steeds donkerder bruin te kleuren. Maar als het bloeit is het helemaal geweldig: een zee van teerblauwe bloemetjes op het fluwelige heldergroen van het vlas. Het bloeit allemaal tegelijk, en precies één dag lang, het gebeurt niet vaak dat we dat zien. Camera mee, en naar het feest dus! Maar helaas, we waren al te laat. Bijgaande foto heb ik van het Internet gesprokkeld. Volgend jaar herkansing.
10 juni 2015:
Een liberty-bloesje.
Van het Parijse Liberty-katoentje maakte ik een Granville shirt.
Bij het vorige exemplaar zag ik nog een paar kleine dingetjes die beter konden, dus dat heb ik bij deze versie veranderd: Iets minder ruimte in de rug, maar iets meer in de schouders. Ook paste ik het model nog wat meer aan mijn wat smalle heupen aan. Op het laatste moment besloot ik ook dat de manchetten best wat minder wijd konden. Dus kwam in de mouw een plooitje, zoals dat ook bij heren-overhemden gedaan wordt. De liberty-katoen is dicht geweven maar erg dun, ik kon niet onderscheiden of er een voor- en achterkant in de print te zien is. Het is wel fijne stof om te verwerken, het gaat -met een ander printje natuurlijk- op mijn verlanglijstje voor een volgende shopping-trip. Ik voerde de schouderpas met een stuk van een oud shirt van Echtgenoot Yep, de knoopjes zijn uit dezelfde bron gerecycled. Ik ben best tevreden!
9 juni 2015:
Cheryl Strayed (dat is haar echte naam, maar ze heeft hem wel zelf verzonnen) liep de Pacific Crest Trail en schreef er een boek over. De verfilming daarvan stond vanavond op het menu in filmhuis ‘t Beest.
De verfilming is vrij trouw aan het boek gemaakt, en de omgeving is net zo prachtig als ik dacht dat hij was. Wel denk ik dat het er nu lang zo eenzaam niet meer is, de populariteit van dat soort ondernemingen is groot. Het is herkenbaar hoe tijdens een lange wandeling of fietstocht die je alleen onderneemt van alles door je hoofd gaat. Bij mij wel, tenminste, bij Cheryl dus kennelijk ook. Oude ruzies kan je nog eens fijn doorkauwen, halfvergeten liedjes proberen te herinneren, eindeloos fantaseren over wat je allemaal voor geweldigs gaat ondernemen als deze beproeving eindelijk klaar is. Cheryl had een boel oud zeer te genezen tijdens haar wandeling. En toen aan het einde van de film eindelijk, eindelijk El Condor Pasa van Simon en Garfunkel klonk zongen er in de zaal een paar medefilmkijkers mee.
8 juni 2015:
De aardbeien en de bessen opgesloten
Niet alleen wij houden erg van aardbeien, vogels lusten ze ook best. Dus nu onze frigo-aardbeienplantjes op stoom lijken te komen brachten we het vogelnet aan. Onder datzelfde net staan ook de rode besjes en de frambozen; het is een behoorlijke lap. Er was nog allerlei verwarring welk net nu het aardbeien- en welk het kersennet is, we hebben er twee, een groot en een heel groot. Maar het formaat is natuurlijk niet te zien als ze nog opgerold in een zak zitten. Meestal doe ik als ik ze opruim een blaadje van de plant waar het overheen hing erbij in de verpakking, maar deze keer zat dat er niet meer bij. We hebben het aardbeiennet dus drie keer (“dit is hem! Of nee, toch niet. Het is de andere! Ohnee, dat kan niet kloppen, het is toch die ene!”) opgehangen. Nu ja. Het zit weer, de aardbeien zijn veilig. Vorig jaar heeft een bezoeker alle aardbeienplantjes bij de grond afgegraasd, dit jaar vonden we zijn(haar?) pootafdrukken ook weer. Een collega vertelde dat hij ‘s morgens vroeg minstens vijf reeën zag grazen, niet ver van ons complex.
7 juni 2015:
Pannenkoeken voor ‘t ontbijt!
Amerikaanse pancakes voor het ontbijt. Dik, luchtig en klein en minder “machtig” dan de Nederlandse. Ik maakte vandaag het beslag van 100 gram bloem, 100 gram water, een ei, een schepje suiker en een snufje zout en een dikke theelepel bakpoeder. En dan bakken als een ouderwetse drie-in-de-pan: drie pannenkoekjes tegelijk in de koekenpan. Kost nog geen tien minuten, levert een buitengewoon vrolijk begin van de dag.
3 juni 2015:
Ik nam een wat late beslissing
Ik kocht in Parijs een lapje Liberty-katoen. Internationale klasse, niet? Een Nederlandse koopt in Parijs een Brits product. Ik koos een blaadjesmotiefje, verschillende groenen en grijzen op een lichte achtergrond. Ik wil er een shirt van naaien, hetzelfde als deze. En ook met de knopenbies en de binnenkant van de kraagstaander en de manchetten in een andere kleur. Ik ging daarvoor naar een lapjeswinkel hier in de stad, maar kon er eigenlijk niet slagen. Ik zocht een donkerder kleur, liefst iets waardoor deze katoen wat meer aansluit bij mijn gewone kleren. Ik draag veel groen, blauw en grijs, ik kies altijd voor kleuren met een koele ondertoon. Dit libertylapje is wat meer aan de “warme” kant van het spectrum. Alleen een oranjerood, precies de overkant van het groen op het kleurenwiel leek bij mijn groengrijze blaadjes te passen. Maar terwijl ik het patroon knipte ging ik steeds harder twijfelen. Ik draag nooit rood. Ik vind zelf dat oranjerood me grauw maakt, behalve misschien als ik erg bruin ben in de zomer. Ik heb bijvoorbeeld ook geen sieraad dat bij dit rood past. Maar aan de andere kant zijn het maar een paar kleine stukjes rood die zichtbaar zullen zijn, waarom zou ik niet eens mijn comfortzone voor een paar centimeter verlaten… Nu ja. Eerstewereldprobleem, maar toch. Ik ging terug naar de stoffenwinkel en kocht een veilige grijs. Ik maak geen kleding om het vervolgens niet te dragen. En dat zou gebeurd zijn, denk ik, als ik het rood gebruikt had.
2 juni 2015:
Lasagna a quattro formaggi. Of eigenlijk vijf kazen.
Ik maakte Lasagne, bestrooide die met geraspte Goudse kaas en legde de overblijfselen van een kaasplank er in stukjes op: Castello blue, Epoisses, Brie en Hollandse geitenkaas. De Epoisses is niet geschikt om te bakken ontdekte ik zodoende. De andere drie vier wel.
