Alles kan zelf gemaakt worden
2 juni 2015:
Lasagna a quattro formaggi. Of eigenlijk vijf kazen.
Ik maakte Lasagne, bestrooide die met geraspte Goudse kaas en legde de overblijfselen van een kaasplank er in stukjes op: Castello blue, Epoisses, Brie en Hollandse geitenkaas. De Epoisses is niet geschikt om te bakken ontdekte ik zodoende. De andere drie vier wel.
28 mei 2015:
Een supersnel succesnummer
Op donderdag is er meestal erg weinig tijd om te eten. Dus een dag voor een snel recept. Ik gebruik meestal pittig gekruide “Catalaanse” saucijzen voor deze spaghetti met ballen. Een pan water op het vuur voor de spaghetti, dan snijd ik de saucijsjes elk in vijf of zes stukken. Dan kookt het water wel zo’n beetje, daar kan de spaghetti in. De stukjes worst worden in een koekenpan met een beetje olie op hoog vuur gebakken tot ze bruin zijn, dan worden het ook vanzelf ongeveer balletjes. Dan een paar tenen knoflook in stukjes erbij, een hand ontpitte olijven en een pot kant en klare tomatensaus. Dit op een laag vuurtje door laten pruttelen tot de spaghetti klaar is, totale bereidingstijd 12 minuten. Schaaltje geraspte kaas erbij op tafel, desgewenst iets van sla. En de rest van de avond Rijk de Gooyer herdenken.
8 April 2015:
Lasagne volgens Si en Dave
Ken je het Britse televisieverschijnsel The Hairy Bikers? Twee stevige mannen op motoren, beide met lang haar en een baard, die op zoek gaan naar lekkere ingrediënten waarmee steevast, aan het einde van elke aflevering, een geweldige maaltijd wordt bereid. Die ze dan zelf met zicht- en hoorbaar genoegen eten. Beide heren werden wat té stevig van al hun zelfgekookte lekkers, dus begonnen ze een nieuwe serie: The Hairy Dieters. Het idee (en dat spreekt me wel aan) is weliswaar gezonder eten, wellicht ook minder, maar zéker niet minder lekker. Van een van die uitzendingen heb ik dit lasagne-recept. Het lijkt erg veel op een gewone lasagne, opgebouwd in lagen pasta met ertussen gehakt/tomatensaus, afgewisseld met witte saus.
Maar in deze versie wordt de helft van de lagen lasagnevellen vervangen door dunne plakken courgette, die ik met de kaasschaaf maak. Ook vervalt de witte saus grotendeels: Ik doe het alleen als onderste én als bovenste laag. De gehakt/tomatensaus maak ik met 200 gram gehakt en een ruime kilo groenten. Zodoende ook een fijne restjesverwerker: paprika, ui, prei, wortel, bleekselderij, champignons, wat er ook maar voorhanden is. Dat alles wordt gestoofd in een tomatensaus -gewoon uit een fles- met een royale hand tijm en oregano. De kaas is goeddeels een overschot van een feestelijke pasen, de pasta is zelf gemaakt van 300 gram meel en drie eieren. Eten voor minstens drie dagen in de vriezer.
12 januari 2015:
Geroosterde groenten. 
Al zeker een jaar staat “Plenty” van Yotam Ottolenghi in mijn boekenkast en al langer dan dat hoor en lees ik “iedereen” er over jubelen. Ik weet niet waarom ik er niet eerder toe gekomen ben om er ook eens een receptje uit te maken, maar nu was het dan zover. Geroosterde groenten met een dressing van kappertjes en citroen. Ik had vaker groenten geroosterd in de oven, maar niet op deze manier en al helemaal niet met een dressing die je eerder op een frisse salade zou verwachten. Wat was dat heerlijk. Ik ben laat op het Ottolenghi-feestje (érg laat!) maar wat een goed feestje! Ik ga het hele boek koken!
In het kippenhok lijkt het minder gewelddadig toe te gaan dan gisteren. We hopen dat de pikorde-kaarten verdeeld zijn! Op dit moment (‘s avonds om half negen) zitten ze als drie bolletjes tegen elkaar aan gedrukt op hun stok te slapen.
8 september 2014;
Gratin van bloemkool.
Er was bloemkool, er was braadworst (van “eigen” koe) en er was een stapeltje spoed-aardappelen uit de tuin. Bij het aardappelen rooien komen er altijd een aantal boven waar wat mis mee is. Aangevreten door een andere aardappeleter, een fazant bijvoorbeeld. Of bij het rooien stak ik er zelf met een enthousiast gebaar mijn spitvork dwars doorheen, dat komt verbazingwekkend vaak voor. Je zou denken dat ik daarvan leer… maar nee. Hoe dan ook, deze exemplaren kunnen niet bewaard en moeten snel op. Dus sneed ik de aardappelen en bloemkool in stukjes en kookte ze bijna gaar, sneed de braadworst ook in stukken en bakte die in een koekenpan snel bruin. Alles in een ingevette ovenschaal met een scheutje kookroom, ruim peper, overstrooid met een pittige oude kaas en een kwartiertje in een hete oven maakte er een heel prettige maaltijd van.
3 augustus 2014:
Ons diner (bijna) geheel samengesteld uit de oorlogstuin
Op mijn bordje vanavond: Boterraapjes, gesmoord met honing en hazelnoot, tuinboontjes en sperzieboontjes, verschillende soorten aardappel met ui uit de oven. De honing kwam uit de winkel, de gebakken spekjes die erover gestrooid zijn groeiden ook elders. Maar verder komt deze hele maaltijd uit de oorlogstuin De buurvrouw vertelde dat een paar colporteurs afgelopen week hun taak vergaten bij het aanwijzen en benoemen van alle groenten die er groeien. Ik moet bekennen dat één groente die er staat volgens mij in 1918 nog niet bekend was: er staan chioggia bietjes. Maar oppervlakkig beschouwd zien die het hetzelfde uit als rode biet.
27-6-2014:
Risotto met erwtjes en garnalen
Sjalotje in kleine snippers snijden en in een pan met een dikke bodem met een beetje olie zachtjes fruiten tot het net niet kleurt. Koffiekopje vol risottorijst erbij, bakken en roeren tot alle korrels “glazig” zien en net niet springen. Dan afblussen met een stevige scheut witte wijn, bij voorkeur droge (die je aan de wijnvoorraad van je Echtgenoot hebt ontworsteld). Daarna onder doorlopend roeren steeds een scheutje warme bouillon toevoegen tot de rijst gaar is. Dit stadium van risotto, het roeren, is prettig zen. Dan een half pak diepvriesdoperwtjes* toevoegen, nog even doorroeren tot die ontdooid en gaar zijn. Vuur uit, deksel op pan. Per persoon drie of vier grote garnalen bakken op hoog vuur met knoflook, afblussen met wat citroensap of met wat ketjap en chilisaus. Klontje boter en desgewenst nog wat zout en peper door de risotto roeren en presto! Eten.
*Van de 120 erwtjes die ik zaaide in de volkstuin zijn er 112 niet opgekomen. De overige acht maken weinig haast. Diepvries dus. Tja.
6 april 2014:
Pasta
Ik spaarde al jaren voor een state-of-the-art keukenmachien. Maar telkens kwam er een rekening voor een bril of iets dergelijks noodzakelijks mijn spaarvarkentje belagen voor ik het bedrag bij elkaar had. Op mijn verjaardag in februari gaf echtgenoot Yep mij een héél groot pak (van de Kookwinkel) en kon mijn spaarvarkentje met pensioen. Van de kinderen kreeg ik een pasta-rol-opzetstuk erbij. Nadat we eindelijk alle winkelpasta uit de kast op hadden maakte ik vandaag lasagne: per persoon 100 gram semola di grano duro* en een eitje. De machien maakte er pastadeeg van voor mij en rolde het daarna uit tot perfecte lasagnevellen.
*Semola di grano duro is chique italiaans voor fijn griesmeel van harde tarwe. Fancy kookwinkels verkopen allerlei prachtige verpakkingen er mee, met nóg chiquere benamingen. Ik koop het in een eenvoudige plastic zak bij de Turkse supermarkt, voor ongeveer een euro per kilo.18 maart 2014:
Venkelgratin
Bij een stukje gebakken vis aten we deze gratin van venkel, ui en aardappel. Lekker! Ik weet niet hoe de Engelse keuken aan haar slechte reputatie komt, maar het is niet als gevolg van dit recept.
Over een paar weken gaan op onze volkstuin de aardappelen weer uit de grond. Ik vind aardappelen rooien elk jaar weer zo’n beetje het leukste dat er is… het is net paaseieren zoeken. Je tuin als grote grabbelton.
Opgegroeid op een dieet van (gekookte) aardappels met groente (ook gekookt) en jus, denk ik dat ik vóór mijn achttiende al genoeg gekookte aardappels heb gegeten voor mijn hele leven. Wat dus te doen met al die heerlijke nieuwe piepertjes uit de volkstuin? Ook zonder potje onduidelijke saus kan de aardappel anders.
Je kunt ze bakken om te beginnen. Nee echt. Goed gebakken aardappelen is een kunst. Met een grote K. Gelukkig ken ik het trucje:
Nieuwe aardappels hoeven vaak niet geschild. Wel even goed schoonboenen, en in partjes of blokjes van gelijke grootte, 2 tot 3 cm snijden. In water met wat zout koken tot half gaar, voor de meeste aardappelen zal dat een kleine tien minuten duren. Niet droogstomen, maar bestrooien met griesmeel. Hiermee bedoel ik pastameel, Semola di grano duro staat er op het pak. Extra fino 0000 staat er ook op, ‘t wordt ook vaak simpelweg semolina of semoule genoemd. De Turkse supermarkt heeft een heel betaalbare variant in zakken van een kilo, die prima is. (ook héél geschikt voor het maken van pasta)
Een paar eetlepels vol van dat griesmeel over de warme aardappelen, pan schudden tot alle aardappelstukjes een dun laagje meel hebben.
Als je aardappelen bakt in boter smaken ze heerlijk, maar worden ze makkelijk zacht en al te vet, als je alleen olie gebruikt worden ze heerlijk knapperig, maar smaken ze als frieten en worden ze droog. Als je in je -diepe- koekenpan een laag (zonnebloem of arachide)olie doet, én een klont boter heb je van allebei alleen de voordelen. De semolina vormt een krokant bruin korstje, dat heerlijk smaakt, al het vet aan de buitenkant van de aardappel houdt, en er lekker uitziet. Bak op hoog vuur en blijf er wel bij, het gaat redelijk snel! Als alle partjes/blokjes bruin genoeg zijn, de pan snel omkeren boven een metalen vergiet die weer op een andere pan staat, om het overtollige vet en ook de losse korreltjes semolina kwijt te raken. “Afgieten” met een deksel kan natuurlijk ook en dan de aardappeltjes in de “droge”koekenpan nog even kort doorbakken. Dit is ook het moment om er nog wat zout over te strooien, of selderijzout, of Waddenzout, of patatkruiden.
Als je voor meer dan vier mensen kookt, kun je beter in twee of drie porties bakken. In de oven op een graad of 70 kun je gebakken aardappels prima warm houden.
Eén ding is zeker, als je je aardappelen op deze manier bakt: Je hebt niet genoeg gemaakt.