Beesten

Wat ik vandaag maakte: Augurken in.

15 september 2015:

Zoetzure augurken

150915rimpelgurken

Vorig jaar bedierven mijn potten met zoetzure augurken vrij snel, daarom googelde ik uitgebreid allerlei recepten voor ik me aan de -wat magere- oogst van dit jaar waagde. Het meest vertrouwenwekkende recept raadde me aan om de augurken goed schoon te boenen, te bestrooien met een ruime hoeveelheid zout en zo 36 uur te laten staan voor ik ze met een mengsel van water en azijn en kruiden in een potje stopte. Het zou vocht onttrekken en zo zorgen voor “Knäckige Gurken”. Dat leek me wel lekker, dus zo gezegd zo gedaan. Vanmorgen vond ik in de bak waarin mijn twaalf augurken lagen te pekelen een behoorlijke laag water… waarschijnlijk iets te veel vocht onttrokken uit deze sneue exemplaren. Niet veel knäckigs meer aan.  Zou dat de bedoeling zijn? Ik kan het me nauwelijks voorstellen… ook al omdat de andere er nog een stuk frisser uitzagen. Nuja. Ik heb de rimpelgurkjes maar weggegooid en met de andere twee potten gevuld. Ik ben benieuwd.

Waar we waren, gisteravond.

13 september 2015:

Gergiev festival in Rotterdam

Fotograferen tijdens oon concert is alleszins ongewenst. Daarom een van het web geplukte foto van Gergiev. Die overigens gisteravond in slordige hemdsmouwen dirigeerde. Ik vond dat toch een béétje jammer.
Fotograferen tijdens een concert is alleszins ongewenst. Daarom een van het web geplukte foto van Gergiev. Die overigens gisteravond in slordige hemdsmouwen dirigeerde. Ik vond dat toch een béétje jammer.

Voor het eerst in jaren hebben we dit seizoen geen abonnement genomen bij het Rotterdam Philharmonisch, maar we hadden kaarten voor de slotavond van het Gergiev festival. Alexander Gavrylyuk speelde het derde pianoconcert van Rachmaninov. Ik ken dat stuk uit de film Shine, een verfilming van het veelbewogen leven van David Helfgott, een pianist met een wankele geestelijke gezondheid. Een belangrijk deel van de film toont hem in zijn jeugd waarin hij bijna bezwijkt onder het maniakaal instuderen van ditzelfde concert. Of misschien hield het instuderen ervan hem toen nog net overeind. Rachmaninovs derde heeft de reputatie dat het voor de pianist het moeilijkste pianostuk ooit is. Hoe dan ook, de muziek gisteravond was prachtig. Prachtig. Dit was het toetje dat de pianist ons serveerde. Toen we daarna naar de auto terug liepen kwamen we langs een straatfeest in de Witte de Withstraat, waar gezellig bonkende house en een dansende mensenmassa weer een héél ander soort vermaak boden.

Minoes

We zijn terug, een vakantieplogje komt er nog aan.

150904Minoes2
wellustige pose in de voorjaarszon

Sinds half april 1997 woonde Minoes bij ons. Ik haalde haar samen met Zoon(tje) en Dochter(tje)  op met de trein. Onderweg bespraken we de naam van onze nieuwe huisgenoot, we waren het er over eens dat het geen typische katten-naam moest worden, geen Poekie of Minoes. Maar verder werden we het niet eens. Uiteindelijk, toen we overstapten in Amsterdam, besloten we dat we de eerste dame die na ons de coupé binnen kwam naar haar naam zouden vragen en zo zouden we onze aanwinst noemen. De eerste dame die binnenkwam had een hond aan de riem. De dame heette Thea, maar de hond was natuurlijk de eerste geweest en dat was ook een meisje. De hond heette Minoes. Echt. Minoes werd het, dus.

Dozen waren superspeelgoed
Dozen: superspeelgoed

Minoes was een gewone, geweldig leuke huis-tuin en keukenkat. Met perfecte jager-skills, dat wel. Dat vond ik dan weer minder… vooral als de mereljongen uitvlogen elk jaar moest ik haar een paar dagen opsluiten om de arme sukkeltjes een kans te geven. Maar ook het roven van een mosseltje of een kippenpoot van je bord had ze tot hogere kunst verheven. Echtgenoot Yep werd vrij snel haar favoriete mens, maar ze hield zowiezo meer van mensen dan van andere katten: Die werden de tuin uitgejaagd.

Schootkat, breiwerk. (vergeef me kleur van de pyama)
Schootkat, breiwerk. (vergeef me kleur van de pyama)

Vandaag, op hoge leeftijd, is Minoes gestorven.

Enkele weken geleden
Enkele weken geleden

Wat Echtgenoot Yep maakte: Foto’s

3 augustus 2015:

op fotosafari

150802hommel

Echtgenoot Yep ging op stap om de nieuwe camera een beetje beter te leren kennen. Hij fotografeerde zeegezichten bij Rilland, met langsvarende containerschepen. En ook zeedistels en hommels. Geheel tegen mijn gewoonte in laat ik bovenstaande foto groot, als je er op klikt kun je hem beter bewonderen.

Wat ik vandaag maakte: Een keuze

3 juni 2015:

Ik nam een wat late beslissing

150603liberty-rood

Ik kocht in Parijs een lapje Liberty-katoen. Internationale klasse, niet? Een Nederlandse koopt in Parijs een Brits product. Ik koos een blaadjesmotiefje, verschillende groenen en grijzen op een lichte achtergrond. Ik wil er een shirt van naaien, hetzelfde als deze. En ook met de knopenbies en de binnenkant van de kraagstaander en de manchetten in een andere kleur. Ik ging daarvoor naar een lapjeswinkel hier in de stad, maar kon er eigenlijk niet slagen. Ik zocht een donkerder kleur, liefst iets waardoor deze katoen wat meer aansluit bij mijn gewone kleren. Ik draag veel groen, blauw en grijs, ik kies altijd voor kleuren met een koele ondertoon. Dit libertylapje is wat meer aan de “warme” kant van het spectrum. Alleen een oranjerood, precies de overkant van het groen op het kleurenwiel leek bij mijn groengrijze blaadjes te passen. Maar terwijl ik het patroon knipte ging ik steeds harder twijfelen. Ik draag nooit rood. Ik vind zelf dat oranjerood me grauw maakt, behalve misschien als ik erg bruin ben in de zomer. Ik heb bijvoorbeeld ook geen sieraad dat bij dit rood past. Maar aan de andere kant zijn het maar een paar kleine stukjes rood die zichtbaar zullen zijn, waarom zou ik niet eens mijn comfortzone voor een paar centimeter verlaten… Nu ja. Eerstewereldprobleem, maar toch. Ik ging terug naar de stoffenwinkel en kocht een veilige grijs. Ik maak geen kleding om het vervolgens niet te dragen. En dat zou gebeurd zijn, denk ik, als ik het rood gebruikt had.

150603liberty-grijs

Wat ik vandaag maakte: Een omelet

21 maart 2015:

eieren eten.

150321eieren

De dames in de achtertuin hebben de lente in de bol. Afgelopen week leverdenden ze met zijn drietjes 19 eieren. Negentien. Gelukkig helpen K:)dootje en haar meneer een beetje met opeten, want dat is véél voor een tweepersoonshuishouden. Een hele luxe, zo’n hoeveelheid verse scharreleieren van blije kippen. Applaus voor Floortje (zeven) Donkeroogje (zes) en Die Andere (ook zes).

150321kipjes
Eigenlijk sliepen ze al bijna. En ze mogen wel eens de ragebol door de slaapkamer halen, zie ik nu!

 

Wat ik vandaag maakte: een ruil

10 januari 2015:

een kipwissel.

150110kip
Kip op tafel. (excuseer de rommelige achtergrond… de term wintertuin suggereert iets heel anders dan deze harde werkelijkheid)

Een van onze kippen kon het plukken niet laten. Urenlang liep ze achter een andere kip aan en pikte aan de veren. Het leek niet kwaadaardig, het slachtoffer leek het nauwelijks te merken, maar de ene na de andere veer verdween. Smaken veren misschien lekker? We bespoten de kippen met afschuwelijk stinkende spray om het te ontmoedigen. Ze pikte door. Was het misschien verveling? We legden grote takken in de ren en zorgden voor moeilijk bereikbaar voer. Het hielp niet. We zetten de ren open en stelden de gehele tuin ter beschikking, zodat er afleiding genoeg was (en alle groene kruiden in rap tempo verdwenen). Het hielp niet. Enkele weken geleden hebben we het slachtoffer uit logeren gestuurd naar een bevriende kippenhouder om te herstellen en weer wat pluimage aan te laten groeien, waarop Kleintje prompt de derde kip begon te plukken. Toen vonden we het genoeg: Kleintje is terug gebracht naar de fokker. Die heeft een weitje waarop alle retouren terecht komen, de zogenaamde bofkippen. Het is een gemengd gezelschap op dat weitje: Parelhoenders, allerlei soorten en formaten kippen en hanen. De fokker veronderstelde dat ze het in een grotere groep wel afleert; vooral een haan schijnt dergelijk gedrag te corrigeren. Ik help hem hopen…. Wij namen een ander kipje mee terug (en noemden haar Floor). We haalden vanavond ook Bruinoogje (inmiddels weer decent van een donzig broekje voorzien) weer van haar revalidatie-oord op en hopen dat de dames het allemaal met elkaar kunnen vinden.

Wat ik vandaag maakte: Foto’s

28 december 2014:

Winterfoto’s in de tuin.

Het heeft een klein beetje gesneeuwd en ook gevroren. En op de volkstuin was het water nog niet uit onze regenton gehaald. Oeps. Dat moet wel, want anders gaat hij stuk. Naar de tuin vandaag, dus!

141228ijsophetgras
Het gras is versierd
141228regenton
Er zijn prachtige dunne ijskristallen binnenin onze -inmiddels bijna lege- regenton gegroeid.
141228ijskristallen
Ook onderaan de ijslaag die op het water lag zitten kristallen
141228ijskristal
Het is prachtig. En zo teer dat het smolt toen ik er tegen blies.
141228wintervoorraad
In een krat in ons schuurtje waarin we vliesdoek en stukken plastic bewaarden had een muis (misschien een woelmuis?) zijn winterbivak gemaakt. Dit zijn rozebottels, al dan niet in stukjes, hazelnootjes en allerlei zaadjes die hij er had verstopt. Een ongelooflijke hoeveelheid, ik denk wel tien keer zijn eigen lichaamsgewicht. En de rozebottels komen van een behoorlijk stuk verderop. Hij heeft niet lang kunnen genieten van deze overdaad, we vonden ook zijn stoffelijk overschot. Als ik zoiets tegenkom hernieuw ik mijn besluit om de beestjes in de tuin niet te bestrijden, ook al eten ze af en toe mijn erwten op.

 

 

 

Wat ik vandaag maakte: Mijn kippen vies

25 november 2014:

de kippen met PBH behandeld

141125DieAndere
Die Andere is de nieuwsgierigste van het stel

Onze kippen (genaamd Donkeroogje, Die Andere en de Kleine) leggen inmiddels alle drie bijna dagelijks een ei. Het zijn grote, donkerbruine eieren, twee kippen maken ze daarbij allercharmantst gespikkeld. Voor zover je kunt nagaan lijken ze wel tevreden en gelukkig in hun villa met buitenverblijf en volpension. Maar er is toch “trouble in paradise”: Eén van de drie heeft inmiddels nauwelijks meer veren op haar achterkant, een van de andere pikt er aan. Dat pikken ziet er overigens helemaal niet kwaadaardig uit. Meer als een vriendin die zegt “meid, wat heb je hier? Er zit een strootje op je veren, wacht, ik haal het even weg.” Donkeroogje eet ondertussen rustigjes door, het is kennelijk ook niet pijnlijk. Maar ondertussen heeft ze een akelig blote bips en de winter nadert. We kregen de tip de probleemzone te behandelen met PBH spray, dat ook voor varkens (staartbijten) en veulens (manenbijten én staartbijten) gebruikt wordt. (Er gaat een wereld voor me open)

PBH spray stinkt zo verschrikkelijk dat zelfs mijn kippen, met hun erwt-formaat hersentjes het niet meer in hun hoofd zullen halen er aan te pikken. Dat is tenminste de theorie, maar nadat ik het geroken heb denk ik dat dat klopt. Dus vanavond toen ze zich hadden teruggetrokken voor de nacht heb ik ze één voor een van hun stok gehaald. Groot misbaar en gefladder, maar als je een kip ondersteboven houdt sluit het erwtenbrein af en wordt ze rustig. Ze kregen alle drie een luchtje opgespoten. Het was natuurlijk maar voor één kip noodzakelijk, maar we wilden voorkomen dat de behandelde kip nog uitgesloten wordt óók, omdat ze stinkt. Als ze alle drie stinken kunnen ze daar tenminste samen over klagen. Daarna heb ik schone kleren aangetrokken en vijf keer mijn handen gewassen. De lucht is nog niet weg.