Alles kan zelf gemaakt worden
11 juli 2015:
Zoon fietste van Haarlem naar Goes
Honderdzestig kilometer. Voor een profrenner is het als tour-etappe misschien niet zo lang, maar voor een gewone fietser is het een hele afstand. Zoon fietste vandaag op zijn racefiets van zijn huis naar mijn huis, in een uur of zes. Hulde!
9 juli 2015:
Halloumi met spinazie
Voor mij de eerste keer dat ik het at, Halloumi. Een Griekse kaas van een mengsel van schapen- geiten- en koeienmelk. Deze kaas smelt niet als hij warm wordt en is bijzonder geschikt om te bakken of te grillen… dat laatste deed ik dus. Dat was lekker, een welkome uitbreiding van het repertoire voor de vleesloze dagen. De spinazie kwam uit de voortuin. Ik weet niet wat voor soort spinazie het is, maar de bladen waren enorm groot; ik oogstte van slechts vier planten een hele maaltijd bij elkaar. Ik bakte de spinazie snel in de koekenpan, nadat ik daarin de eerste drie sjalotjes uit eigen tuin had gefruit. Geroosterde pijnboompitjes er over en opeten. De hele bereiding kostte me minder dan een kwartier, inclusief het lenen van de grillpan. (die pan gaat dus op mijn verlanglijstje, dit wil ik wel vaker maken)
8 juli 2015:
Een truitje.
…Klaar! Een eenvoudig truitje voor baby K. Ik ken zijn ouders eigenlijk niet, ik heb daarom de uitvoering bewust eenvoudig gehouden. Ik heb even gespiekt in diverse patronen op ravelry voor het aantal steken voor een drie-maanden-maatje trui, maar verder heb ik het maar een beetje bijelkaar bedacht. Het materiaal dat ik gebruikte is van alles behalve eenvoudig: Ik breide het van Lang Merino S160 superfino. (Mooie naam voor een wolletje, maar als je niet beter weet zou je denken aan een dure auto) Prachtig zachte wol. Eigenlijk zou het Internet een voel-mogelijkheid moeten hebben want hoe beschrijf je zoiets? Smeltend zachte wol. Helaas niet meer te koop, ik heb nog vier bolletjes…
6 juli 2015:
Geroosterde zoete aardappels
Serieus, ik vraag me af waarom ik de zoete aardappels niet járen eerder ontdekt heb. Ik vind ze zó lekker! Vooral in deze vorm: In partjes, gehusseld met wat olie en een grote ui in stukken. Een dik half uur op een ingevette bakplaat in de oven op een temperatuur van 200 graden. Bestrooien met wat paprikapoeder en zout en een klein handje korianderblaadjes, serveren met een sausje van yoghurt en zure room met citroenrasp/sap en knoflook. Smullen.
4-5 juli 2015:
We gingen naar de Tour de France kijken
De stad Utrecht organiseerde de proloog van de Tour de France en ook de Grand Depart. Ook woont Dochter in Utrecht. Gisteren reden we erheen en keken naar de tijdrit, naar de teambussen en naar de vierdubbele huldiging van de ene winnaar. Het was warm, maar het was erg gezellig in de stad, Utrecht had het goed voor elkaar. Met genoeg watertap-punten en openbare toiletten, met routes zonder knelpunten. We besloten de dag met een sushi-maaltijd in Vianen en een biertje in de stadsbrouwerij Maximus. Heerlijk. Vandaag fietsten de renners bijna langs Dochters huis, dus wuifden we ze uit voor we zelf ook weer naar Zeeland reden.
ergens in 1988:
Een raglantrui voor Dochter
Al zo lang als ik me kan herinneren brei ik, met tussenpozen zelfs behoorlijk fanatiek. Maar in de tijd dat een fotorolletje nog naar de winkel moest maakte ik lang niet zoveel foto’s van wat ik allemaal produceerde. Dat had ook wel iets met de kosten te maken… elke foto kostte een paar dubbeltjes. Breien en naaien deden we in die jaren vooral om de kosten wat te drukken, ook dat is nogal veranderd. Tegenwoordig kun je voor erg weinig geld kleding kopen, niet dat ik dat een goede ontwikkeling vind… integendeel! Maar goed. Dit truitje was wel een succesnummer. Met een slipstitch patroontje om de strepen wat interessanter te houden en een goed gelukt polokraagje. Ze heeft het minstens een jaar gedragen. Het materiaal was wel honderd procent acryl, dat zou ik nu niet meer gebruiken. Voortschrijdend inzicht, zullen we maar zeggen.
2 juli 2015:
Een boordje voor een babytruitje 
Nieuw aangekomen mensjes in onze kennissenkring krijgen altijd een handgebreid truitje. Daarom ligt er in mijn kast een stapeltje klaar, geproduceerd tussen de grotere kledingstukken door. Een babytruitje is tenslotte niet zo’n enorme onderneming als bijvoorbeeld de jurk die ik ook op de pennen heb, momenteel. Ik maak afwisselend iets liefs met hartjes en roze voor een meisje en wat stoerder, met kabels en blauw of groen voor een jongen. Maar de laatste drie baby’s waren allemaal jongens, alle kabels, blauw en groen zijn op. Eergisteren arriveerde baby K en hij is een jongen. Ik heb nog één blauw vestje liggen, maar dat is groot genoeg voor een 2-jarige en daarvoor heb ik bovendien, ondanks uitputtende zoektochten, de gewenste wolk-vormige knoopjes* nog niet gevonden. Alle projecten even aan de kant voor baby K dus. Het wordt een truitje dat hij in de herfst en winter dragen kan, de temperaturen op dit moment nodigen namelijk niet uit tot wollen truien. Ik gebruik een klassieke tennistrui als inspiratie: Een witte trui met alleen twee smalle blauwe streepjes in de boorden. Op pennen 4,5 in de hoop dat ik het af kan hebben voor de termijn voor het geven van kraamcadeautjes verstreken is. (Hoe lang is die termijn eigenlijk?)
*K:)Dootje suggereerde wolk-vormige knoopjes te laten printen door iemand met een 3d-printer. Briljant plan! Dat ga ik doen. Als het truitje voor Baby K. klaar is.
1 juli 2015: Een rondje op de fiets en zwemmen in zee. 
Het is warm. Om zes uur werd ik wakker, buiten zongen de vogels en begon de dag. Zo vroeg is een rondje fietsen wel erg fijn. Er was geen of weinig ander verkeer, de laatste restjes slaap waaiden uit mijn hoofd. Thuis trof ik Echtgenoot Yep aan het ontbijt en zo begon ik fris aan de dag. Na werktijd was het nog steeds Erg Warm, dus gingen we nog een uurtje naar het strand. Het water was koud maar erg lekker, en -verbazingwekkend- er was bijna niemand, behalve wij. Misschien weten niet veel mensen dit stukje strand te vinden? Of zou de rust door het ontbreken van een strandtent komen? Het is erg fijn, het hele strand voor jezelf alleen! 